در جاده پرپیچ و تابی که نامش زندگی است، عده ای به خواب رفته اند.این ها به یقین، منتظر نیستند. خواب، به چشم کسی که چشم بهراه است، راه ندارد.در جاده پرپیچ و تابی که نامش زندگی است، عده ای مشغول بازی اند.این عده بی تردید منتظر نیستند. کسی که چشم و دلش منتظراست، دست و دلش به بازی نمی رود.در جاده پرپیچ و تابی که نامش زندگی است، عده ای به ساخت وسازمشغولند. این کارگران  که  –فقط- مشغول کارند، نه در حال و هوایانتظارند و نه گوش به زنگ ظهور. کسی که منتظر ظهور است،رحل اقامت نمی افکند و بساط ماندن پهن نمی کند.در کنار جاده پرپیچ و تابی که نامش زندگی است، عده ای نشسته اند،سردرگریبان فرو برده اند و زانوی غم در بغل گرفته اند. این عدهخسته تر، درمانده تر و مایوس تر از آنند که منتظر بمانند.درکنار جاده پرپیچ و تابی که نامش زندگی است، عده ای مغازه ای زده اندو دکانی گشوده اند و مشغول کاسبی شده اند. اینان فقط چشم انتظارمشتری اند و رونق بازارشان در بستن چشمِ انتظار مشتری است.در جای جای جاده پر پیچ  و تابی که نامش زندگی است، دسته ها وگروه های مختلف از هر ایل و قبیله و حزب و تیره وطایفه ای، نشانه ایگذاشته اند. عَلمی برافراشته اند، پرچمی به دست گرفته اند،حدود وثغوری رسم کرده اند و دکانی و دستگاهی به هم زده اند. هر کدام ازاین احزاب، چنین گمان یا وانمود می کنند که خود، حقیقت محض اندو دیگران-همه ی دیگران- باطل مطلق.اینان، مصداق بارز و روشن  و تمام عیارند برای آیه «کل حزب بما لدیهم  فرحون.هرکدام از این جماعت مختلف و گوناگون، کل خلایق را به دو دسته خودیو غیرخودی تقسیم کرده اند و هر کس را در خیام خود ندیده اند، لاجرمنامش را درفهرست دشمنان خدا و پیامبر و مردم جا داده اند. اینان ازسخن«الطرق الی اللهبعدد انفاس الخلائق» چنین فهمیده اند که تنها از یکمسیر به خدا می توان رسید و آن همان مسیری است که خود راهبری می کنند.  برگرفته از سخنان استاد سید مهدی شجاعی

این عکس فرزندم هست نه فرزندان.سارا خانوم که می توانید درپست 11 بهمن92 وبلاگم تمام عکسهایش ازتولد تا الان را ببینید.