با کلیک بر روی تصویر، مطلبی دیگر مرتبط با موضوع، در دسترس شما خواهد بود.
■ نام مقاله: تحلیلی بر برنامهریزی کاربری اراضی با تأکید بر توسعهی پایدار شهری (نمونهی موردی: شهر میاندوآب) ■ پدیدآورندگان: رحیم مشاری ، رسول ملکی نظامآباد ■ انتشاریافته در: نشریهی «دانشنامهی جغرافیا» (شمارهی ۸۲، پاییز ۱۳۹۰) ■ شمار صفحهها: ۱۷ ■ فرمت: PDF ■ اندازهی فایل: ۱.۱۹ مگابایت ■ چکیده : در دهههای اخیر در کشور ایران شاهد رشد شتابنده و روزافزون جمعیت شهرها و افزایش سریع شهرنشینی بودهایم. یکی از آشکارترین پیامدهای توسعهی سریع شهرنشینی در کشوری همچون ایران، پدیدهی کمبود زمین و مبارزه برای تصاحب زمین در شهرها میباشد و برجستهترین اقدام سیاسی تودههای شهری در بسیاری از شهرها، تصاحب و تصرف غیرقانونی زمین در خارج از محدودهی شهرهاست که به رشد و توسعهی بیبرنامه و بدقوارهی شهرها دامن زده و راه را برای برنامهریزیهای آیندهی کاربریهای اراضی شهری تنگتر میکنند. از این رو، حفظ الگوهای منسجم و مطلوب توسعهی شهری از گرفتاریهای بیشتر شهرهای ایران است و تنها راهکار ایدهآل و مطلوب توسعهی شهری همگون، برنامهریزی برای نحوهی استفاده از زمینهای شهری برای حال و آیندهی شهرهاست؛ چرا که برنامهریزی کاربری اراضی شهری یکی از محورهای اصلی برنامهریزی شهری است که همراه با برنامهریزی شبکه، فضای سبز، تأسیسات شهری و غیره، استخوانبندی اصلی شهر و نحوهی توسعهی آیندهی شهر را مشخص میکند. نحوهی رویکرد و چهگونگی برنامهریزی کاربری اراضی شهری نهتنها نقشی بنیادین در کیفیت و کارآیی برنامههای جامع شهری خواهد داشت، بلکه شالودهی نظام توزیه فعالیتها، خدمات و سرانهی کاربریها را تعیین نموده و به توسعهی پایدار شهری خواهد انجامید. پژوهش حاضر تلاش دارد نمودهای عینی برنامهریزی کاربری اراضی شهری در توسعهی پایدار شهر میاندوآب را مورد ارزیابی و تحلیل قرار داده و نحوهی انطباق یا عدم انطباق کاربریها را به لحاظ کمی با استانداردهای مورد استفاده در ایران، واکاوی کند. ■ کلیدواژهها : کاربری اراضی، توسعهی پایدار، میاندوآب، استانداردهای کاربری زمین شهر پایدار.
|
