با کلیک بر روی تصویر، مطلبی دیگر مرتبط با موضوع، در دسترس شما خواهد بود.
■ نام مقاله: برنامهریزی طراحیمحور بهعنوان رویکردی نوین در شهرسازی ■ پدیدآورندگان: اسماعیل شیعه، کیومرث حبیبی، مهدی سعیدی ■ انتشاریافته در: فصلنامهی «باغ نظر» (شمارهی ۳۵، پاییز ۱۳۹۴) ■ شمار صفحهها: ۱۲ ■ زبان مقاله: پارسی ■ فرمت: PDF ■ اندازهی فایل: ۸۶۵ کیلوبایت ■ چکیده : شهرسازی از برهمکنش دو دانشِ دیگرسان اما مرتبط با یکدیگر که یکی طراحی شهری و دیگری برنامهریزی شهری است، شکل گرفته است. این دو زمینه از دانش شهرسازی در اثر کنش و واکنشِ دوسویه دچار دگرگونی و تکامل بسیاری شدهاند. روند تحولات و دگرگونیها در نظام شهرسازی معاصر برخلاف گذشته به گونهای است که اقدامات برنامهریزی و طراحی شهری در یکدیگر ادغام میشوند و به سمتوسوی یک فرآیند هماهنگ و یگانه گرایش دارند. توجه به کیفیت محیط شهری در فرآیند و طرحریزیِ توسعهی شهری، زمینهساز تعامل بیشتر میان برنامهریزی و طراحی، و لزوم توجه به آن در فرآیند برنامهریزی شهری باعث شکلگیری رویکردهایی نوین در حوزهی شهرسازی شده است. در پژوهش پیشرو که از نوع تطبیقی ـ تحلیلی است، پس از مطالعههای کتابخانهای و تحلیل محتوای مرتبط با رویکرد برنامهریزی طراحیمحور، به ارائهی مدل مفهومی رویکرد بادشده پرداخته شده، که در حالت فراگیر دربردارندهی ۹ مرحله است که عبارتاند از : ۱) بیانیهی طرح؛ ۲) شناخت، سنجش و تحلیل دادهها؛ ۳) تبیین فضایی و غیرفضایی تحلیل یکپارچه؛ ۴) تبیین چشمانداز طرح/کار (پروژه)؛ ۵) تدوین راهبرد؛ ۶) مدلسازی و آمادهسازی سند چارچوب برنامهریزی و طراحی شهری؛ ۷) تخصیص منابع، ضوابط و الگوهای ارائهی طرح؛ ۸) پروژهها و طراحی نقشههای پیشنهادی طرح؛ ۹) اجرا و پایش. رویکرد برنامهریزی طراحیمحور در فرآیند آمادهسازیِ طرحهای توسعهی شهری، سیاستهای گوناگونِ طراحی را در فرآیند برنامهریزی مد نظر قرار داده و با برنامهای جامع و استوار باعث دستیابی به اهدافِ تعیینشده میگردد و به ارتقای کیفیت محیط شهری کمک میکند. ■ کلیدواژهها : شهرسازی، کیفیت محیطی، برنامهریزی طراحیمحور (DLP).
|
