■ چیستی و ضرورت توسعه پایدار

چیستی و ضرورت توسعه پایدار

سلسله گفتار پیش رو به منظور آشنایی با توسعه، شهر و معماری پایدار به قلم آزیتا رضوان برای تارنمای معمارنت تهیه شده است. هدف این مقالات آشنایی دانش‌جویان و دست‌اندرکاران معماری و شهرسازی با آخرین مطالعات و دستاوردها در زمینه توسعه پایدار در شهرسازی و معماری است. سطح علمی مقالات در حد سال‌های اول دانشگاهی و مقدماتی است و از آشنایی با تاریخ‌چه و اصول کلی پایداری آغاز می‌شود و به‌تدریج به مطالب تخصصی‌تر در باره معماری پایدار می‌رسد. از آن‌جایی که نویسنده‌ی مقالات، خود در کشور امریکا به تحصیلات تکمیلی و تحقیق در زمینه معماری و شهر پایدار پرداخته است، ترجیحا از منابع خارجی و دست اول بهره گرفته شده است. در هر گفتار فهرست منابع ذکر شده است، اگر خوانندگان و علاقه‌مندان به برخی از مقالات در اینترنت دسترسی ندارند، می توانند در این باره با سایت معمارنت تماس بگیرند.
موضوعات مورد بحث به ترتیب زیر و در 10 مقاله ارائه می‌شوند. مطالب با توجه به علاقه خوانندگان و تمایل آن‌ها ممکن است تغییر کند. خوانندگان می توانند سؤالات و اظهار نظرهای خود را با گردانندگان سایت در میان بگذارند.
1- توسعه پایدار چیست و چرا ضروری است؟
2- معیار اندازه‌گیری توسعه پایدار
3- شهر پایدار
4- معماری پایدار و شاخصه‌های آن
a) سایت
b) آب
c) انرژی
d) تهویه
e) مواد و مصالح ساختمانی
5- حمل و نقل پایدار

گفتار اول: توسعه پایدار چیست و چرا ضروری است؟
افزایش مشکلات زیست محیطی و آلودگی به علاقه رو به رشد به سیستم های پایدار در بخش‌های مختلف منجر شده است. در بسیاری از کشورها، متخصصان به طور فزاینده‌ای به دنبال تدوین قوانین کنترل کننده شهری، ارتقاء مقررات ساختمان‌ها و توسعه سیستم‌های رتبه‌بندی زیست محیطی به عنوان راه‌هایی برای ترویج توسعه پایدار هستند.
با آغاز قرن بیست و یکم، کمبود منابع طبیعی، رشد جمعیت و نگرانی‌ها در مورد آلودگی، شهرها را به بررسی و بازنگری برنامه‌های زیست محیطی‌شان وامی‌دارد. شهرداری‌ها توجه به تولید گازهای گل‌خانه‌ای، استفاده از آب، مدیریت زباله‌های شهری، بازیافت، کاربری زمین و در مجموع کیفیت محیط زیست را در هنگام تعیین اهداف خود برای آینده پیشِ روی خود می‌گذارند. این اهداف نه تنها منعکس کننده نگهداری و بهبود محیط زیست موجود، بلکه نشان دهنده نگرانی فزاینده از سرزندگی و پایداری دراز مدت شهرها است. ( شین وگریدل )[2]


از ابتدا به راه حل‌های پایدار در توسعه توجه جدی نمی‌شد، تا زمانی که جهان در سال‌های 1970در شوک بحران انرژی فرو رفت. کیبرت توضیح می‌دهد که این بحران ریشه اولین جنبش ساختمان‌های سبز در ایالات متحده است که بهره‌وری انرژی را هدف‌گذاری کرد. کاهش صدور نفت از طرف کشورهای عضو اوپک به‌دنبال جنگ اعراب و اسراییل و افزایش ناگهانی قیمت نفت، هشداری برای کشورهای غربی و به‌ویژه امریکا بود. نگرانی از وابستگی به انرژی‌های فسیلی، این کشورها را بر آن داشت تا به‌دنبال صرفه جویی در مصرف انرژی و تولید انرژی‌های جایگزین باشند. جنبش دوم، با این حال تمرکز پیچیده‌تری داشت: تاثیر جهانی فعالیت‌های انسانی بر محیط زیست. جنبش دوم پس از سال‌های 1990 آغاز شد. آلودگی محیط زیست بشر و فزایش بی‌اندازه گازهای گل‌خانه‌ای موجود در اتمسفر و گرمایش کره زمین از مهم‌ترین دلایل آغاز این جنبش دوم بودند

توسعه پایدار نخستین بار با رویکرد محیط زیست و توسعه در نشست کمیسیون جهانی سازمان ملل متحد (WCED) و درگزارش آینده مشترک ما پیشنهاد شد. این اصطلاح به عنوان «توسعه‌ای که نیازهای کنونی را به گونه‌ای پاسخ دهد که توانایی نسل‌های آینده را برای رفع نیازهای خود به خطر نیاندازد»، تعریف شد (کمیته[4] NGO). در زمان تهیه این گزارش هرلم برانت لند[5] ، ریاست این کمیسیون را به عهده داشت و کمیسیون بعدها به نام کمیسیون برانت لند و این گزارش به گزارش برانت لند معروف شد. کمیسیون برای نشست بین‌المللی که در آن طرح های مشخص و اهداف تعیین شده‌ای را به‌دنبال داشته باشد، دعوت به عمل آورد. این جلسه در سال 1992 و در شهر ریودوژانیرو برزیل برگزار شد. نتیجه نشست ریو طرح جامع عمل، شناخته شده به عنوان «دستور کار 21 [6]» بود که مستلزم اقداماتی جهانی، ملی و محلی برای ایجاد حیات پایدارتر در کره زمین در آینده بود. عدد 21 در این دستور کار اشاره به قرن بیست و یکم داشت و به 40 فصل در 4 بخش زیر دسته‌بندی شده است. در این دستور کار، دامنه تعریف توسعه پایدار علاوه برمحیط زیست، جنبه‌های اجتماعی و اقتصادی را نیز در بر‌گرفت :
بخش اول ابعاد اقتصادی- اجتماعی توسعه شامل: همکاری بین‌المللی برای سرعت بخشیدن به توسعه پایدار و سیاست‌های مرتبط داخلی در کشورهای در حال توسعه، مبارزه با فقر، تغییر الگوی مصرف، پویایی جمعیت و پایداری، محافظت و ارتقاء سلامت انسان، ترویج توسعه استقرار انسانی پایدار، ادغام محیط زیست و توسعه در تصمیم گیری.

بخش دوم حفاظت و مدیریت منابع برای توسعه شامل: حفاظت جَوّی، رویکرد یک‌پارچه به برنامه‌ریزی و مدیریت منابع زمین، مبارزه با جنگل‌زدایی، مبارزه با بیابان‌زایی و خشک‌سالی، توسعه کوه پایدار، ترویج کشاورزی پایدار و توسعه روستایی، حفاظت از تنوع زیستی، مدیریت فناوری زیستی سازگار با محیط زیست، حفاظت از اقیانوس‌ها، دریاها و مناطق ساحلی، حفاظت از کیفیت و تأمین منابع آب شیرین، مدیریت سازگار با محیط زیست از مواد شیمیایی سمی، از جمله جلوگیری از حمل و نقل بین‌المللی غیر قانونی محصولات سمّی و خطرناک، مدیریت زیست محیطی پس‌ماندها در زباله‌های خطرناک، فاضلاب، و زباله‌های رادیواکتیو.

بخش سوم تقویت نقش گروه‌های مهم شامل: اقدام جهانی برای زنان به سوی توسعه پایدار و عادلانه، کودکان و جوانان در توسعه پایدار، شناخت و تقویت نقش مردم بومی و جوامع آن‌ها، تقویت نقش سازمان‌های غیر دولتی و مردم‌نهاد به‌عنوان همکاران توسعه پایدار، طرح‌های مقامات محلی در حمایت از دستور کار، تقویت نقش کارگران و اتحادیه‌های کارگری، فعال کردن فن‌آوری جامعه و تقویت نقش کشاورزان.

بخش چهارم ابزار اجرایی شامل: منابع مالی و سازوکارهای آن، انتقال فن‌آوری سازگار با محیط زیست، همکاری و ظرفیت‌سازی علم برای توسعه پایدار، ترویج آموزش و پرورش، آگاهی عمومی و آموزش، سازوکارهای ملی و همکاری بین‌المللی برای ظرفیت‌سازی در کشورهای در حال توسعه، حقوق بین‌المللی و سازوکارهای آن (توسعه پایدار، سازمان ملل[7] ).

با وجود پذیرش عمومی بر مفهوم توسعه پایدار که خواستار همگرایی بین سه رکن توسعه اقتصادی، عدالت اجتماعی و حفاظت از محیط زیست است، هنوز توافقی بر اصول اساسی توسعه پایدار وجود ندارد. از زمان گزارش برانت لند، دولت‌ها و سازمان‌ها، توسعه پایدار را به عنوان هدفی مطلوب در نظر گرفته‌اند، اما اجرای آن دشوار بوده است.

ماتیوز و همیل [8] اشاره می‌کنند که مشکل اصلی از زمان اجلاس ریو، «در طراحی این حرکت از تئوری تا عمل بوده است. در اینجا بازدارندگی‌های سرسخت محدودیت‌های فن‌آورانه، سیاسی و جزآن‌ها روشن می‌شود». در حالی که توسعه پایدار برای در بر گرفتن سه رکن پایداری محیط زیستی، پایداری اقتصادی و پایداری اجتماعی در نظر گرفته شده بود، در طول 20 سال گذشته اغلب به عنوان مسأله‌ای محیط زیستی تعریف شده است. «در واقع هم، اولین جلوه‌های آن، توسعه پایدار، دستور کار سبز بود و یا آوردن ملاحظات محیط زیستی در توسعه اقتصادی [9]».

اساس توسعه پایدار تعادل بین سه عرصه محیط زیست، اقتصاد، و جامعه است. اگر یکی از این ستون‌ها برداشته شود، سیستم تعادل خود را از دست خواهد داد. البته در اکثر سیستم‌های ارزیابی توسعه پایدار مسائل محیط زیستی در اولویت جای دارند و ارزیابی جنبه‌های اقتصادی و اجتماعیِ پایداری، بسیار پیچیده به نظر می‌رسند. مسائل محیط زیستی از جانب دیگر، به دلیل تهدید فوری گرم شدن کره زمین، به طور فزاینده‌ای راهبردهای مربوط به آن را تحت تاثیر قرار داد. در نتیجه، متداول‌ترین قوانین محیط زیستی و سیستم‌های رتبه‌بندی و مقررات ساختمان و ساخت و ساز، بیش‌تر به مصرف انرژی و نصب و راه‌اندازی فن‌آوری‌های جدید پرداخته‌است تا بررسی جنبه‌های اجتماعی و اقتصادی آن.


توافق تاریخی کیوتوی ژاپن نیز از اهمیت به‌سزایی در تاریخ توسعه پایدار برخوردار است. پروتکل کیوتو توافقی بین‌المللی درباره کنوانسیون سازمان ملل متحد برای تغییرات آب و هوا است، با اهداف کاهش انتشار تولید گازهای گل‌خانه‌ای، با اذعان به این که کشورهای توسعه یافته عمدتا مسئول سطح فعلی بالای انتشار گازهای گل‌خانه‌ای هستند. پروتکل کیوتو در سال 1997 پذیرفته شد و اولین دوره تعهد آن در سال 2008 آغاز شده و در سال 2012 به پایان رسید. در دومین دوره کشورها متعهد به کاهش انتشار گازهای گل‌خانه‌ای دست‌کم 18 درصد کم‌تر از میزان سال 1990 در دوره هشت ساله 2020-2013 شدند.

نمودار شماره 1 انتشار سرانه کربن دی اکسید از مصرف انرژی را بین سال‌های 1980 تا 2011 در چند کشور، قاره اروپا، و جهان مقایسه می‌کند. آمار نشان می دهد در حالی‌که کشورهای توسعه یافته و در صدر آن‌ها امریکا بزرگ‌ترین تولیدکنندگان گازهای گل‌خانه‌ای بوده‌اند، اخیراً شروع به کنترل انتشار این گازها کرده‌اند و از میزان انتشار این گازها کاسته‌اند. از جانب دیگر انتشار گازهای گل‌خانه‌ای از جانب کشورهای در حال توسعه مانند ایران و چین است. با آن‌که میزان سرانه این گازها در جهان تقریباً ثابت مانده است، اما به توجه به رشد جمعیت دنیا، انتشار این گازها در طی 30 سال 2010-1980 حدود 77 درصد افزایش یافته است.







نمودار 1. انتشار سرانه کربن دی اکسید از مصرف انرژی (تن دی اکسید کربن برای هر نفر)، 2011-1980. داده‌ها برگرفته از اداره اطلاعات انرژی آمریکا [10]

نمودار شماره 2 نسبت تولید گازهای گل‌خانه‌ای به تولید ناخالص داخلی (GDP) بین سال‌های 1980 تا 2011 در چند کشور، قاره اروپا و جهان را مقایسه می‌کند. این مقایسه نشان می‌دهد که در کشور ایران، نسبت تولید گازهای گل‌خانه‌ای در طول این 31 سال دو برابر شده است و از کشور چین که یکی از بالاترین نسبت گازهای گل‌خانه‌ای را داشت، پیشی گرفته است. کشور چین این نسبت را در طی این سال‌ها به یک سوم رسانده است. همچنین این نمودار نشان می‌دهد که اگر چه درکشوری مانند امریکا، سرانه تولید گازهای گل‌خانه‌ای به نسبت کشورهای دیگر بسیار بالاست، اما تولید این گازها نسبت به تولید ناخالص داخلی از متوسط سطح جهانی نیز کم‌تر است. به عبارت دیگر اگر در کشوری مثل امریکا گازهای گل‌خانه‌ای تولید می‌شود، به دلیل رونق کسب کار و تولید در این کشور است. در حالی‌که درکشوری مانند ایران، تولید این گازها بیش‌تر ناشی از مصرف است تا تولید.

نمودار شماره 2: شدت کربن با استفاده از بازار نرخ ارز (تن دی اکسید کربن به‌ازای هر هزاردلار GDP سال 2005 آمریکا)[11]

نمودار شماره 3 انتشار دی اکسید کربن (CO2) درایالات متحده ناشی از مصرف انرژی طی سال‌های 1949-2009 را نشان می‌دهد. انتشار CO2 در بخش صنعت ایالات متحده به میزان چشم‌گیری در این سال‌ها کاهش یافته‌است و به میزان قبل از 1970 رسیده است. می‌توان نتیجه گرفت که قوانین مهارکننده در این بخش پس از دهه 70 آغاز شده است. با این حال، سیاست‌های محیط زیستی در بخش ساختمان هنوز به عنوان جدی پیگیری نمی‌شود. کانتوکوستا می‌گوید قوانین، نقش و اهمیت به‌سزایی در مهار تولید گازهای گل‌خانه‌ای دارند:
سیاست های راهبردی می‌توانند نقش مهمی در جهت توسعه پایدار داشته باشند. در ایالات متحده، ساختمان‌ها به مرکز توجه بهره‌وری از انرژی و راهبردهای کاهش کربن تبدیل شده‌اند، به‌ویژه به دلیل آن‌که اقداماتی در جهت بهره‌وری انرژی در ساختمان‌ها می‌تواند به اثرات مثبت «دو جانبه» در نتیجه کاهش کربن و افزودن ارزش املاک و مستغلات منجر شود.


نمودار شماره 3. انتشار دی اکسید کربن در ایالات متحده از مصرف انرژی در بخش‌های ساختمان، صنعت و حمل و نقل در سال‌های 1949-2011. داده ها برگرفته از اداره اطلاعات انرژی آمریکا، 2011 [14]

در حالی که اصول توسعه پایدار شاید در سراسر جهان مشابه باشند، شرایط زیستی مختلف، رویکردهای اختصاصی برای توجه به شرایط محیطی محلی لازم است تا مفهوم بهتری از بناهای پایدار و توسعه پایدار داشت. به منظور تعریف سیستم ارزیابی پایدار، تعریف روشنی از پایداری مورد نیاز است. برای تعریف قوانین تأمین‌کننده توسعه پایدار کارآمد و جامع، سیستم‌های رتبه‌بندی‌ای ایجاد شدند تا تعریفی از بناهای پایدار و مقیاس اندازه‌گیری مناسب آن را فراهم کنند. این سیستم‌های رتبه‌بندی در طول زمان بارها تجدید نظر شده و گسترش یافته‌اند تا شامل جنبه‌های بیش‌تری از پایداری باشند.
در حالی که پایداری معنای بسیار گسترده ای دارد، سیستم های رتبه بندی اولیه با هدف بررسی و ارزیابی ویژگی های زیست محیطی یک ساختمان و/یا عملکرد اجرایی و یا عملکرد مورد انتظار یک ساختمان نسبت به ساختمان های دیگر و یا یک پایه پیشنهادی طراحی شدند (فاولر و راخ [1]).

اکثر سیستم های رتبه بندی تلاش دارند تا رویکردی جامع به کارایی و عملکرد ساختمان یا جامعه داشته باشند، در عین جال برخی از این سیستم ها فقط جنبه هایی را که راحت تر قابل دسترسی و یا ارزیابی است، در نظر می گیرند. سیستم رتبه بندی به کاربران برای تعیین هدف و تصمیم گیری کمک می کنند و مالکان و ساکنان را تشویق می کنند تا با هم کار کنند. این سیستمها ممکن است به طور همزمان پیشنهاداتی در مورد چگونگی ترکیب عناصر سبز در طراحی و اجرای ساختمان های با معیارهای قابل انعطاف ارائه دهند.
اگرچه ضوابط و سیستم های رتبه بندی ساختمانهای پایدار ممکن است اهداف مشترکی را دنبال کنند، ساختار آنها کاملاً متفاوت است.سیستم های رتبه بندی به عنوان ضوابط ساختمانی طراحی نشده اند، اما می توان آنها را برای رسیدن به ضوابط مورد نظر اصلاح کرد. درجدول شماره 1 سیستم رتبه بندی در برابر ضوابط و استانداردهای ساختمانی مقایسه می شود.

دول شماره 1: مقایسه سیستم های رتبه بندی، کد های ساختمانی، و استانداردها

توجه. کپی جدول از انجمن مقررات بین المللی، توسط ،AIA & ASHRAE, ICC,USGBC .2

یکی از نگرانی های مهم درباره سیستم های رتبه بندی این است که آنها اکثراً ملی و یا حتی بین المللی هستند، در حالی که پایداری توجه ویژه به شرایط و مسایل محلی را دربر می گیرد. اگر چه طبیعت به طور کلی یک حس مشترک از زندگی بر روی زمین را دارد، شرایط محلی این احساس را در جزئیات به طور کامل متفاوت می کنند. از جانب دیگر ضوابط ساختمانی یا شهری در مقیاس سراسر شهر مفید و کارآمد هستند، در حالی که طراحی سیستم های رتبه های در مقیاس مدیریت محلی کار آسانی نیست.
تاریخچه سیستم های ارزیابی توسعه پایدار در امریکا
سیستم های ارزیابی توسعه پایدار تاریخ کوتاهی در دنیا و امریکا دارند. بحران انرژی سالهای دهه 1970، بودجه فرصت های تحقیقاتی برای معماران پیشرو، فعالان محیط زیست ، و مهندسان را فراهم کرد تا به مطالعه راه حل های تکنولوژیک و سیستم های بهره وری انرژی بپردازند. صرفه جویی در مصرف انرژی در ساختمان ها از نخستین پاسخها به مشکلات زیست محیطی در این بخش بود و دیگر جنبه های پایداری به تدریج توجه آنها را برانگیخت. اولین سیستم ارزیابی ساختمانهای پایدار در جهان BREEAM ( موسسه تحقیقات روش ارزیابی زیست محیطی ساختمان[3] ) بود که در سال 1988 در انگلستان توسط موسسه تحقیقات ساختمان (BRE ) ایجاد شده بود و در سال 1990 راه اندازی شد. تقریبا دو دهه بعد، صدها سیستم ارزیابی اجباری و داوطلبانه برای بناها، محصولات، و فن آوری در سراسر جهان در دسترس است. تیم سوماس[3] ، رئیس انجمن ISI (موسسه سیستم ارزیابی زیرساختهای پایدار [5])، گزارش داد که زمانی که آنها سیستم ارزیابی انویژن[6] را در سال 2011 طراحی می کردند، بیش از 900 سیستم امتیاز بندی مختلف برای زیرساختهای پایدار در سراسر جهان شناخته شده بود [7].

تاریخچه خلاصه زیر توسعه سیستم های رتبه بندی در ایالات متحده آمریکا را نشان می دهد. این تاریخ به طور خاص مهم است زیراکه در تدوین سیستم های ارزیابی پایداری، این کشور درحال حاضر نقش پیشرویی دارد و به قول کیبرتها[8] "جنبش ساخت و ساز سبز در ایالات متحده شهرت بسزایی بعنوان یکی ازموفق ترین جنبش های مدرن زیست محیطی دارد."
• در سال 1973، کمیته انرژی انجمن معماران آمریکا[9] تاسیس شد. تمرکز کمیته، ساختمانهایی با صرفه جویی در مصرف انرژی بود و پس از آماده کردن تحقیقات متعددی در این مورد، این کمیته تلاش کرد تا دولت کارتر رییس جمهور وقت را متقاعد به استفاده از نتایج تحقیقات به عنوان ضوابط انرژی در ساختمانها کند.

• در سال 1977، دولت کارتر، وزارت انرژی ایالات متحده را تاسیس کرد که مسئول صرفه جویی در مصرف انرژی و حفاظت از محیط زیست باشد.

• در سال 1990، کمیته انرژی انجمن معماران آمریکا شروع به مطالعه و بررسی در جنبه های دیگر پایداری غیر از بهره وری انرژی کرد.
• در سال 1993، پرزیدنت کلینتون از کمیته انرژی انجمن معماران آمریکا خواست تا روی ایده ساختمانهای سبز کار کنند. بسیاری از کسانی که در این پروژه درگیر بودند، هسته اولیه شورای ساختمان سازی سبز ایالات متحده [10] USGBC)) که موسسه ای غیر دولتی بود را شکل دادند.
• در سال 1993، شورای ساختمان سازی سبز ایالات متحده (USGBC ) به عنوان ائتلافی از سازمان های مختلف مربوط به ساخت و ساز و به ویژه انجمن معماران امریکا AIA تشکیل شد.
• در سال 1996 ، نسخه کانادایی BREEAM در مورد ساختمان های موجود منتشر شد. این ابزار برای کشور کانادا طراحی شده بود و گرین گلوبز[11] نام گذاری شد.
• در سال 1998، اولین نسخه از LEED، معروفترین سیستم ارزیابی در دنیا، توسط USGBC برای ساخت و ساز ها جدید (LEED - NC ) که بر اساس سیستم BREEAMطراحی شده بود، معرفی شد.
• در سال 2000 ، نسخه دوم از LEED برای استفاده عمومی راه اندازی شد.
• در سال 2002، گرین گلوبز برای ساختمان های موجود به صورت آنلاین در انگلستان راه اندازی شد.
• در سال 2003، نسخه LEED 2.0 عمومی برای اولین بار به بناها رتبه اعطا کرد.
در حالیکه بسیاری از سیستم های ارزیابی ساختمانها و مراکز پایدار در دنیا پس از آن راه اندازی شده اند، LEED تنها سیستم ارزیابی است که در طی 10 سال گذشته، 9 نسخه متفاوت برای: بناهای جدید، بناهای موجود، معماری داخلی بناهای تجاری، هسته و نماها، مغازه ها، مدارس و دانشگاهها، خانه ها، مراکز بهداشتی، و واحدهای همسایگی، طراحی کرده است. این سیستم تا پایان سال 2012 علاوه بر امریکا در 130 کشور دیگر دنیا پروژهای نام نویسی شده دارد . [12]

روند ارزیابی
بیشتر سیستم های ارزیابی توسط عامل سوم مورد ارزیابی و نظارت قرار گرفته و گواهی دریافت می کنند. آنها ارزیابی می کنند که آیا :
یک ساختمان یا جامعه مطابق با استراتژیهای که هدف آن بهبود عملکرد در کلیه معیارها است طراحی و ساخته شده است. مهمترین این معیارها: صرفه جویی در مصرف انرژی، بهره وری از آب، کاهش تولید گازهای گلخانه ای CO2، بهبود کیفیت محیط زیست در محیط داخلی، و نظارت بر منابع طبیعی و حساسیت به اثرات آنها است .[13]
انجام صدور گواهینامه سیستم های رتبه بندی مستلزم پاسخ به حداقل تعداد معیارهای مورد نظر در بسیاری از جنبه هایی که در یک پروژه موثراند[14]، می باشد . مراحل مشترک دریافت گواهینامه ثبت طرح، بررسی طرح، مشاوره، تعیین مواد ساختمانی و روش های ساخت، نظارت در محل و در زمان ساخت ، تست عملکرد، و صدور گواهینامه است . به منظور کسب گواهینامه، یک پروژه باید تمام پیش نیازها را تامین کند. همچنین باید در هماهنگی با سیستم درجه بندی طراحی شود و حداقل تعداد اعتبار یا امتیاز را کسب کند. پروژه ها در برخی از سیستم های ارزشیابی ممکن است علاوه بر کسب امتیاز حداقل با کسب امتیاز اضافی برای سطح بالاتری از گواهینامه تلاش کنند. بهترین زمان برای شروع با یک سیستم ارزیابی از زمان انتخاب سایت و شروع طرح شماتیک است، با این حال در مواردی اگر پروژه ای پیش نیاز سایت را رعایت کرده باشد و همچنین مستلزمات طراحی مورد نیاز سیستم ارزیابی را دنبال کند، ممکن است از دوره ساخت هم موفق به کسب گواهینامه شود.

در جستجوی مقیاس مناسب برای ارزیابی و سنجش میزان پایداری
طراحی یک سیستم رتبه بندی برای شهرها و واحد های همسایگی جدید یا موجود پیچیده تر از طراحی این سیستمها برای ساختمانها است. دلیل آن این است که بسیاری از عوامل جدید ممکن است پایداری جامعه را تحت تاثیر خود قرار دهد، درحالیکه این عوامل را در ارزیابی پایداری بناها می توان نادیده گرفت. شین و گریدل تاکید می کنند که با وجود برنامه های مختلف زیست محیطی، کمتر احتمال دارد که این برنامه ها جامع باشند.

در بسیاری از مناطق شهری دنیا، امروزه اهداف زیست محیطی بر اساس استاندارد ها و یا دستورالعمل های محلی، منطقه ای، و یا ملی تعیین می شوند. این اقدامات برای کاهش زباله، جلوگیری از آلودگی، و برنامه های استفاده از زمین بسیار مفید هستند ، اما اغلب در تعریف یک طرح جامع و بلند مدت برای محیط زندگی با کیفیت، ناکارآمدند. در وضعیت ایده آل، یک مجموعه استاندارد از اقدامات سازگار با محیط زیست، طراحی می شود که مختص آن مناطق شهری است. این اقدامات اهداف خاص برای بخش های اصلی کیفیت زیست محیطی مانند کیفیت هوا، کیفیت آب ، زیست پذیری و مصرف انرژی را تعیین می کنند. آنها هم میزان "بهره وری" زیست محیطی از یک منطقه شهری و هم هدفی را که در آن شهر می تواند تلاش های زیست محیطی طولانی مدت خود را متمرکز کند، فراهم می کنند. با توجه به تنوع بسیار زیاد شهرها با مناطق جغرافیایی، فرهنگ و تاریخ مختلف ، ایجاد مجموعه ای مفید از معیارهای پایداری یک چالش قابل توجه است .[15]

اندازه گیری این عوامل جدید پیچیده تر از شناسایی آنها می باشد. یک جامعه پایدار، پویا است و در نتیجه ممکن است توسط بسیاری از عناصر خارجی تحت تاثیر قرار بگیرد. طراحی و توجه به شهر مانند یک ساختمان بزرگ یکی از اشتباهاتی است که شهرسازی مدرن انجام داد، و تئوری زون بندی و تفکیک کاربریها نتیجه آن بود. طراحی یک سیستم رتبه بندی برای یک شهر بدون در نظر گرفتن پویایی و به کاربردن سیستم رتبه بندی ساختمان برای یک شهر و جامعه ممکن است همان مشکل را ایجاد کند. پورتنی[16] بر اساس بررسی های خود را از شهرهای ایالات متحده که بسوی توسعه پایداری حرکت می کنند، بیان می کند که "شهرهایی که پایداری را جدی می گیرند، به طور معمول در طیف گسترده ای از فعالیت هایی در گیر می شوند که به طور مستقیم برای بهبود و یا حفاظت از محیط زیست فعالیت می کنند، و این کار به طور غیر مستقیم از طریق تاثیر بر مصرف انرژی انجام می دهند". نویسنده اشاره می کند که حتی در بهترین شهر ها کمتر به مشارکت عمومی معنی دار در پایداری و عدالت اجتماعی می پردازند.

آیا ممکن است توسعه پایداری را تصور کنید که توجه ویژه ای به مسائل مربوط به برابری و عدالت را دربرنداشته باشد. بسیاری از شهرها مسائل مربوط به عدالت اجتماعی و حقوق زیست محیطی در طرح های پایداری خود را منظور نمی کنند. حتی شهرهایی که انتخاب کرده اند که ملاحظات برابری را به ترکیب طرح های پایداری خود اضافه کنند، در این مورد هم این کار را انجام نداده اند. ...اندازه گیری نابرابری درآمد، بهداشت متفاوت گروههای در معرض خطر، و اندازه گیری نتایج اجرای قوانین نشان دهنده یک شروع خوب است، اما جوهر عدالت زیست محیطی و یا اجتماعی را در خود ندارد . ( ص 175)[17]

بل و مورس [18] استدلال می کنند از آن جا که از شاخص های پایداری به طور گسترده توسط زیست شناسان به کار گرفته شده است، ابعاد دیگر، از جمله کیفیت زندگی در آن گنجانیده نشده است. ایده شهر های پایدار به یک نگرانی جهانی تبدیل شده است، با این حال ، مقیاس مناسب برای اندازه گیری پایداری جامعه هنوز مشخص نشده است. در طراحی LEED برای واحدهای همسایگی در پاسخ به حداقل و یا حداکثر اندازه پروژه برای دستیابی به گواهینامه اعلام شده است که "هیچ حداقل و یا حداکثر اندازه وجود ندارد، هر چند این سیستم برای حداقل 2 ساختمان و تا 320 هکتار طراحی شده است ".[19] این مقیاس نشانگر توجه به واحد همسایگی پایدار به عنوان گروهی از ساختمانها و نه یک جامعه پویا دارد. مکمانوس[20] می گوید که پایداری یک موضوع نسبی است که به زمینه، فرهنگ، اقتصاد، و نگرانی های سیاسی بستگی دارد.

در گفتار اول از این سری مقالات به تعریف توسعه پایدار پرداخته شد. دربخش اول از گفتار دوم از سیستم های ارزیابی پایداری، تفاوت آنها با ضوابط ساختمانی، و یافتن مقیاس مناسب برای توسعه پایدار گفتیم و در بخش دوم از گفتار دوم به معروفترین و شناخته شده ترین سیستمهای ارزیابی پایدار خواهیم پرداخت.