معماری سنتی اصفهان از منابع طبیعی پایان‌ناپذیر هستند
معماری سنتی اصفهان بر استفاده از منابع طبیعی و انرژی‌های پاک که پایان‌ناپذیرهستند، تکیه داشت بطوریکه بهره‌گیری از طبیعت از منابع گوناگون در سطوح مختلف بنا قابل مشاهده بود. به گزارش ایمنا،اگرچه مبحث پایداری محیطی که بر کاهش اتلاف انرژی در محیط، کاهش تولید عوامل مضر برای سلامت انسان و استفاده از منابع تجدیدپذیر تاکید می کند اخیرا مورد توجه قرار گرفته است؛ اما نگاهی به مولفه ای معماری اصفهان نشان می دهد این اصول توسط پیشینیان ما به کار گرفته می‌شد. معماری سنتی ما بر استفاده از منابع طبیعی و انرژی‌های پاک که پایان‌ناپذیرهستند، تکیه داشت بطوریکه بهره‌گیری از طبیعت از منابع گوناگون در سطوح مختلف بنا قابل مشاهده بود. در سطوح بالایی بناهای قدیمی، بادگیر مورد استفاده قرار می گرفت تا از جریان هوا و باد بهره گرفته شود. در طراحی سطوح همکف بناها، حیاط‌های مرکزی نماد حداکثر بهره‌گیری از آب و خاک بود. در سطوح زیر همکف نیز به کارگیری فضاهایی نظیر سرداب‌ها با بهره گیری از ظرفیت بالای حرارتی خاک و حضور آب در آنها، فضایی مطبوع را در اقلیم‌هایی با گرمای طاقت‌فرسا پدید می آوردند. به مرور زمان استفاده از تکنولوژی های جدید سبب شد این اصول به فراموشی سپرده شود و کاربرد نامحدود انرژی‌های فسیلی تجدیدناپذیر به یکی از عادت های زندگی ما تبدیل شود. اگر چه استفاده از باد و به عبارت صحیح تر بهره برداری از حرکت هوا و ایجاد نسیم مهم ترین نوع کاربرد انرژی های بی زیان در معماری سنتی ایران است. اما همه عناصر اربعه فلسفی و آیینی (آب هوا خورشید و خاک)دارای کاربرد عالی زیست محیطی در معماری ایران قدیم بوده است. اصول معماری سنتی کشور در زمینه پایداری محیطی را می توان به عنوان نمادی از راهکارهای سبز بازخوانی کرد و سپس آنها را با دنیای جدید تطبیق داد.
|
