عرفانیان: صنعت معماری پایدار در کشور ما قابل مقایسه با الگوهای جهانی نیست
حمید عرفانیان کارشناس ارشد معماری معتقد است؛ کدهای بینالمللی در زمینه صنعت معماری پایدار در کشور ما وجود ندارد و همین باعث میشود توسعه پایدار در زمینه صنعت معماری نداشته باشیم. یکصدوپنجاه و دومین گفتمان هنر و معماری با "موضوع مشخصات جهانی صنعت ساختمان" در باغ موزه قصر برگزار شد. جلسه با پخش فیلمی از معماری سبز در یکی از کشورهای اروپایی آغاز شد. سپس مهندس حمید عرفانیان کارشناسی ارشد معماری از کانادا، به سخنرای پرداخت و گفت: در ابتدا به شاخصههای اصلی صنعت ساختمان میپردازم که این یک موضوع مدیریتی است که هم مربوط به مقوله سختافزای و هم نرمافزاری میشود. این موضوع پیش از اینکه به کارکرد سخت افزاری بپردازد به بخش نرم افزاری و مدیریتی میل دارد. وی ادامه داد: بخش کارکرد سخت افزاری به تکنولوژی، اجرا، مواد و مصالح و روشهای اجرایی که تحت مدیریت نرم افزاری است میپردازد و باعث تحقق سازه و ساختمان میشود. این ساختمان در نهایت باید بین صد تا صد و بیست سال عمر داشته باشد. با رعایت این دو برنامه ما به پایداری ساختمان خواهیم رسید. البته ما مصرفکننده و استفادهکننده ساختمان هستیم و یک مصرفکننده خوب کسی است که ادبیات مصرفی را مانند تولیدکننده خوب، بداند و با قوانین استفاده از آن به خوبی آشنا باشد. عرفانیان افزود: اکنون میخواهم ویژگیهای ساختار صنعت ساختمان را در ایران بررسی کنم. ما باید بدانیم که وضعیت کشور در چه حالی است؟ سیستم راهبردی هماهنگ با کدام شیوه جهانی است و آیا میتوانیم ساختمانی با کدهای بینالمللی بسازیم؟ در حال حاضر حوادث ساختمانی مثل گودبرداری در اینجا چه قدر است؟ در کشورهای توسعه یافته چه میزان است؟ چه کسی مسئول پاسخگویی به این سوالات است؟ از نظر من مسئول، بخش دولتی است و عدم وجود طرح جامع کاربردی برای ساختمانهای ما است. وی در بیان علتهای توضیح داد: تبدیل جایگاه دولتی از مدیر به مجری تولیدکننده متخصص، وجود تفکر ساکن و غیر پویا که ناشی از بستر خسته دولتی است، نبود وجود دانش کافی در پوشش دادن تولید و تدوین ساختمان، نبود ضوابط استاندارد با پروژههای دیگر کشورهای جهان، عادت جامعه به ضوابط دیکته شده از سوی دولت و در نهایت شاید احساس بینیازی افراد جامعه از جهان مدرنیته عواملی باشند که باعث شده توسعه پایدار و ساختمان سبز در ایران نداشته باشیم. همه این مسائلی که مطرح کردم لازمه آن، تغییر اساسی در همه جنبههای زیستی ما است. به طور مثال افراد جامعه چه عام و چه خاص نباید از به خطر افتادن ارزشهایشان و یا از دست دادن آنها بترسند. عرفانیان با بیان اینکه مقایسه صنعت ساختمانی با سایر کشورها امری بیهوده است گفت: مقایسه این دو صنعت از جهت تربیت آموزش و نیروی انسانی به صورت آکادمیک نیز قابل قیاس نیست. در کشورهای توسعهیافته افراد متخصص طوری آموزش میبینند که برای ارتباط با یکدیگر در کشورهای مختلف مرزهای زمانی و مکانی بین آنها برداشته میشود و همه از یک پروتکل استفاده میکنند که دارای یک ساختار مشخص است و به واسطه ارتباطات اینترنتی این امر سهل و آسان شده و دیگر مشکلاتی مانند سفر و یا جلسه و سخنرانی و افزایش ساعت کاری وجود ندارد. وی ادامه داد: بیلدینگ کد یعنی مقررات ساختمان که بر روی ایمنی افرادی که در آنجا زندگی میکنند تمرکز دارد. این کدهای بینالمللی در سراسر جهان وجود دارد و اشتراکات زیادی با هم دارد و هدف آن برای زندگی ایمن در جامعه است و بر اساس مشترکات دانش فنی بشر شکل گرفته است. متاسفانه در کشور ما چنین کدهای برای صنعت ساختمان وجود ندارد. تببین بحث پایداری در معماری و شهرسازی کشور مطابق الگوهای جهانی نیست. استانداردهای خاصی برای ساختمانهای سبز وجود دارد که صد و چهل کشور عضو آن هستند و ساختار همه این قوانین فقط ده درصد با یکدیگر تفاوت دارد. در کشور ما نیاز است این اصول را برداریم و با توجه به مسائل مربوط به کشورمان مثل اقلیم، هوا، آب و فرهنگ، استاندارد کشور خود را تعریف کنیم. وی در پایان گفت: نبود آشنایی ما با ادبیات بینالمللی، هدر رفتن سرمایههای مالی و ذخایر معدنی و منابع انرژی کشور، نبود اجازه صدور خدمات مهندسی در بازار جهانی و افت کیفی و فنی صنعت در کشور باعث شده تا ما توسعه پایدار نداشته باشیم.
|
