■ حریم خصوصی قربانی زیبایی شناسی معماران/معماری کنونی مغایر با فرهنگ ایرانی

به گزارش خبرنگار مهر، آنچه معماری ایرانی اسلامی را متمایز از معماری غرب می کند بیش از هرچیز توجه به حریم خصوصی در معماری اسلامی است. این فارغ از محتوا و المانهای دیگر متمایز کننده این دو نوع معماری است.
شاید ورود به خانه های ایرانی اسلامی این تمایز را بیش از پیش مشخص کند.هر چند که معماری کنونی ایران نیز برگرفته از معماری غرب و تحت تاثیر آن فرهنگ در حال تغییر و تحول است.
دیوارهای کوتاه اطراف خانه های مسکونی،آشپزخانه های باز،پذیرایی روبه اتاق خواب و اخیرا هم قرار گرفتن حمام در داخل پذیرایی، بیش از آنکه به معماری اسلامی توجه داشته باشد فقط متفاوت بودن و زیبایی را مد نظر قرار داده است.این در حالی است که خانه های قدیمی اگرچه کمتر ازمعماری اسلامی بهره گرفته بود اما حداقل مطابق با فرهنگ اصیل ایرانی ساخته شده بود. تو در تو بودن اتاقهای خانه ها برای راحت بودن صاحب خانه هنگام پذیرایی یا حضور وی در پذیرایی بوده و حتی آشپزخانه ها هم که البته دو دهه است اپن شده، در قسمت انتهایی منازل و بدور از دسترس میهمان بوده تا هم زن خانه در مقابل میهمان راحت باشد و هم میهمان در مقابل بوی غذا!
باید توجه داشته باشیم که هنر معماری بخشی ازهویت فرهنگی ما را با خود به همراه دارد که بی‌توجهی به این بخش و ادامه روند موجود، فرهنگ و هویت ملی و دینی ما را دچار آسیب‌های فراوان می‌کند.
همه می‌دانیم که در گذشته معماری خانه‌ها و بناهای بزرگ و کوچک، بر اساس ساختار و اصول مشخص و انسان‌محور ساخته می‌شد. معماران همواره به ظاهرو باطن خانه‌ها نگاهی انسانی، زیبایی‌شناسانه و کاربردی نگاه می‌کردند. حفظ امنیت جانی و روانی و دسترسی راحت به همه فضاهای خانه از شاخصه‌های باطن بود و ظاهر هم علاوه بر توجه به زیبایی، کاربرد‌هایی به نفع صاحبخانه داشت.
طی چند سال اخیر با گرانی خانه‌ها و تبدیل آنها به آپارتمان‌های کوچک و جمع و جور، اهمیت معماری داخلی دوچندان شده است چرا که لازم است از کمترین فضای ممکن بهترین استفاده را بکنیم تا کوچکی فضا آزاردهنده و عصبی‌کننده نباشد؛ که البته هست.