دروازه های قرن بیستم
بررسی آثار معماری نیکلای مارکف با نگاهی به کتاب «معماری نیکلای مارکف» شادمهر راستین آینه خیال / شماره7 مقدمه وقتی از معماری دوران معاصر ایران صحبت می شود، چند بنای شاخص در تهران و اطراف آن به ذهن متبادر می شود. در همه این عمارت ها ویژگی های مشترکی وجود دارد و علاقه مند بدون تحقیق را به این نتیجه اولیه می رساند که در دو دهه اول قرن معاصر شمسی، یک خرد جمعی در معماری ایران وجود داشته که نتیجه آن عمارت هایی باشکوه مانند دبیرستان البرز، ساختمان پست، مدرسه دارالفنون، مسجد امین الدوله، کلیسای ارتدوکس، کارخانه قند ورامین و ورزشگاه امجدیه است. علاقه مند بدون تحقیق از تنوع کاربردی و گوناگونی فضاهای هر کدام از این بناها استنتاج می کند که معماران اوایل قرن همگی از یک تفکر منطقی در طراحی و یک شیوه اجرایی تبعیت می کردند و نظام هماهنگ مهندسی حاصل این دوران است. اما به مدد مطالعات و پژوهش مهندسان معمار، ویکتور دانیل، بیژن شافعی و سهراب سروشیانی که گروه « معماری دوران تحول در ایران » را پی افکنده اند، کتابی انتشار می یابد که به بسیاری از سؤالات ایجاد شده در اذهان کنجکاو دانشجویان معماری پاسخ می دهد و خط بطلانی بر افسانه سرایی علاقه مندان بدون تحقیق در حوزه معماری می کشد. کتاب « معماری نیکلای مارکف » به طور دقیق و واضح به ما می گوید خرد جمعی آن دوران نتیجه خرد فردی یک معمار است که توانسته هویت روش انطباقی معماری ایران را در دوران تحول زنده نگه دارد. مارکف با پیروی از سبک شخصی خود و با توجه به مکتب رایج آن عصر، یعنی آرت دکو و هماهنگ با اقلیم و فرهنگ ایرانی، ساختمان ها و عمارت هایی طراحی و اجرا کرده که می توان به آنها حلقه واسط و محکم معماری قدیم و جدید ایران اطلاق کرد. در این مقاله با استناد به مدارک و مطالب مندرج در کتاب «معماری نیکلای مارکف»، از مجموعه معماری دوران تحول در ایران، سعی می شود همراه با معرفی این معمار برجسته به ویژگی های آثار او بپردازیم.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
