عنوان مقاله
بررسی نقش فضاهای باز مشترک در مجتمع های مسکونی امروز به عنوان یکی از عوامل پایداری اجتماعی در معماری بومی در افزایش امنیت شهری سال انتشار 1392 محل انتشار همایش ملی معماری، شهرسازی و توسعه پایدار با محوریت ازمعماری بومی تا شهر پایدار زبان مقاله فارسی نویسند‌گان: زهرا صمدی فرد دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه پیام نور، واحدتهران شرق، دانشکده معماری، تهران، ایران خسرو موحد استادیار، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران حیدر جهانبخش استادیار، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران خلاصه مقاله مسکن همواره جزء نیازهای اولیه انسان بوده و همواره در پی تکامل بشر،مسکن نیز از لحاظ کیفی و کمی مسیری تکاملی طی کرده است اما با گذشت زمان و روبرو شدن با معضلی چون افزایش جمعیت و نیز کمبود زمین، معماران وطراحان به ساخت مجتمع های مسکونی بلندمرتبه و در پی آن کاهش فضاهای بازعمومی که در گذشته فضایی در جهت ارتباط بین انسان و محیط و نیز انسان باانسان بوده، واداشته شدند، که باعث تنزل کیفیت مسکن شد این مجتمع ها بدون توجه به نیازهای روانی تنها به تأمین نیازهای فیزیکی آن هم نه به صورت کامل ساخته پرداخته اند، غافل از اینکه بی توجهی به نیازهای روانی مانندتعاملات اجتماعی، حریم و باعث افزایش ناهنجاری های اجتماعی و در پی آن کاهش امنیت شهری می شود این متن در پی آن است که به روش کتابخانه ای وبا توجه به اسناد و مدارک موجود به بررسی تاثیر و نقش فضاهای مشترک درمجتمع های مسکونی بر افزایش امنیت شهری بپردازد و در پایان به این نتیجه برسد که ایجاد فضاهایی که باعث افزایش تعاملات اجتماعی بین ساکنین می شوددر افزایش امنیت شهری مؤثر است کلمات کلیدی مجتمع مسکونی، پایداری اجتماعی، معماری بومی ، تعاملات اجتماعی، امنیت شهری
|
