|
|
■ نوروزانه ـ ۶
در ستایش جشن نوروز بسیار گفتهاند و نوشتهاند و سرودهاند؛ برخی نغز و آراسته به صنایع ادبی، شماری هم ساده و بیپیرایه؛ همه هم زیبا و دلنشین، سرشار از حس رویش و نوزایی و شکفتن ... در «نوروزانه»ی امروز (۶ فروردین ۱۴۰۰) یکی از آن دلنوشتههای ساده را با هم میخوانیم، که یک جایش نوشته: به پاس گذر از گردنههای زمستان، به شکرانهی ایستادگی، برای سپاس از این فرصت نو، «هفتسین» میگشاییم ...
|
|
تاریخ ارسال:
آدینه 6 فروردین 1400 |
|
|
|
در ستایش جشن زیبای نوروز بسیار گفتهاند و نوشتهاند , سرودهاند؛ برخی نغز و ژرف و آراسته به صنایع ادبی، شماری هم ساده و بیپیرایه و بیتکلف؛ همه هم زیبا و دلنشین، سرشار از حس رویش و نوزایی و شکفتن. برای نمونه، هممیهنی در دلنوشتهای اینگونه نگاشته: به پاس گذر از گردنههای زمستان، به شکرانهی مقاومت و ایستادگی، برای سپاسمندی از بهر فرصتی نو که ارزانیمان داشتهاند، «هفتسین» میگشاییم. به پاس عشق که تنها تنور گرمیمان بود، تنها اجاق دلهای سرمازدهمان، «هفتسین» میگشاییم. آبنماهای میدان اگر به کارند، نماد سرزندگی شهرند. سبزینهها اگر سبزند، تصویر دلهای سبزند: «باده از ما مست شد،نی ما از او». هفتسین نماد هفت خوان زندگی است که سال به سال باید بپیماییم. «سفره» و «خوان» و «گستردنی»، بنیاد همبستگی ماست در رنجها و شادیها، در خوشیها و دشواریها. «آینه» لبخند میزند؛ «سبزه» لبخند میزند. اگر ما هم لبخند بزنیم، چشمها را بر اندوه یکدیگر نخواهیم بست، سینهها را از کینهی یکدیگر نخواهیم انباشت. بهار آموختنیهای بسیار دارد؛ آسمانش آزاد بودن را یاد میدهد، نسیمش بخشنده بودن را. نوروز که میآید، با همهی شکوهش، نجیب بودن را به ما میآموزد و مهربانی را. زانو زدنهای آب پای سپیدارها تماشایی است. زانو زدنهای گنجشک پای برکهها تماشایی است و تماشاییتر، کلبهی ماست که هم آتش تنورش روشن است و هم چلچراغ دل آدمهایش. نوروز که میآید، هفتسین می گشاییم تا انگشتهای نوازشمان هفت روز هفته گشوده باشد. ما امید را به کوچه و بازار میبریم تا هدیهاش کنیم به انتظارکشیدگان و حسرتچشیدگان. دستهای ما هیچگاه یخ نمیزند، چون در دستهای دیگری است، چون دستهایمان را هر سال بر کنار هفتسین به هم گره میزنیم. عید که میآید، هنگامهی تجدید پیمان ما با همهی «سین»هاست ...
■ تصویر زیر نمایی از ویدئوکلیپ یا نماهنگ تازهای است با نام «منو بشناس»، که با کلیک یا لمس آن، ویدئوی یادشده به مدت ۶ دقیقه و ۴۷ ثانیه برای شما به نمایش درخواهد آمد.
این موزیک ویدئو با کلام احمد امیرخلیلی، آهنگسازی فرزاد فرزین، تنظیمکنندگی بهروز صفاریان، کارگردانی محمد اولاد و تهیهکنندگی میثم محمدحسنی در موسسهی «مأوا» با مشارکت «همراه اول» تهیه و تولید شده است؛ و به گفتهی سازندگانش، «بزرگترین رویداد تاریخ موسیقی ایران با حضور چهل خوانندهی مطرح کشور» است که گویا برای تولیدش ۲۴ ماه زمان صرف شده است. فارغ از هر گرایش و رویکردی، امیدواریم از دیدن و شنیدن این اثر لذت ببرید و میهندوستی نهفته در ایدهی آن، بر جان و دلتان بنشیند.
روی تصویر کلیک کنید.
|