با کلیک بر روی تصویر، مطلبی دیگر مرتبط با موضوع، در دسترس شما خواهد بود.
■ نام مقاله: تبیین تعامل نماگرهای کیفیت زندگی و توسعه‌ی منطقه‌ای در ایران ■ پدیدآورندگان: محمدرضا پورمحمدی ، مجتبی ولی‌بیگی ■ انتشاریافته در: فصل‌نامه‌ی «باغ نظر» (شماره‌ی ۳۲، بهار ۱۳۹۴) ■ زبان مقاله: پارسی ■ شمار صفحه‌ها: ۱۰ ■ فرمت: PDF ■ اندازه‌ی فایل: ۶۷۰ کیلوبایت ■ چکیده : این پژوهش با هدف بررسی برهمکنش نماگرهای گوناگونِ کیفیت زندگی و ضریب تأثیر این شاخص‌ها بر توسعه‌ی منطقه‌ای و کاهش نابرابری‌ها در میان استان‌های ایران انجام گرفته است. بر این اساس، شاخص توسعه‌ی انسانی و ابعاد مربوطه به همراه پنج شاخص: نرخ اشتغال، میزان مشارکت اقتصادی، دسترسی به آب سالم شهری و روستایی و میانگین درآمد خانوار شهری در طول دوره‌ی ۱۳۷۵، ۱۳۸۵ و ۱۳۹۰ به عنوان شاخص‌های پایه برای سنجش کیفیت زندگی و رشد اقتصاد منطقه‌ای در میان استان‌ها (به عنوان نماینده‌ی توسعه‌ی منطقه‌ای) برگزیده شدند. پس از ایجاد پایگاه داده‌ی لازم برای هر کدام از شاخص‌ها و بررسی توصیفی از وضعیت کیفیت زندگی، بحث همگرایی منطقه‌ای و تأثیر شاخص‌های گوناگون کیفیت زندگی بر همگرایی میان استان‌های برخوردار و محروم با بهره جُستن از تحلیل‌های همگرای بتا و سیگما بررسی شد. یافته‌های به‌دست‌آمده بیان می‌دارند که به‌طور کلی رتبه‌بندی میان استان‌ها بر حسب کیفیت زندگی چندان تغییری نکرده است؛ اما شاخص‌های کیفیت زندگی، افزایش را نشان می‌دهند و همگرایی نسبی هم در تحلیل‌های بتا و هم سیگما (به استثنای شاخص اشتغال و مشارکت اقتصادی) مشاهده می‌شود. به سخن دیگر، اگرچه هنوز نابرابری میان استان‌ها وجود دارد، کیفیت زندگی در میان همه‌ی استان‌ها افزایش داشته است؛ اگرچه این حرکت در شاخص‌های گوناگون و ضریب تأثیر آن‌ها بر توسعه‌ی منطقه‌ای متفاوت بوده است. یافته‌ها همچنین بیانگر آن‌اند که همگرایی شاخص‌های اقتصادی مهم‌ترین مسأله است و درحالی‌که این شاخص بیش‌ترین ضریب تأثیر را بر کاهش نابرابری و فقر داشته، کم‌ترین میزان همگرایی را در استان‌های گوناگون به خود اختصاص داده است. ■ کلیدواژه‌ها : توسعه‌ی منطقه‌ای، نماگرهای کیفیت زندگی، استاندارد زندگی، فقر، سرمایه‌ی اجتماع.
|
