■ مدلی جی‌.آی.اس.مبنا برای کاربریِ اراضی

با کلیک بر روی تصویر، مطلبی دیگر، مرتبط با موضوع در دسترس شما خواهد بود.‌

نام مقاله :
ارائه‌ی مدلی GISمبنا برای برنامه‌ریزی کاربریِ اراضی منطقه‌ای
منطقه‌ی مطالعه‌شده : شهرستان برخوار و میمه
پدیدآورندگان :
محمد کریمی ، محمدسعدی مسگری ، محمدعلی شریفی

چکیده :
تاثیر پویای عوامل گوناگونِ محیطی و اقتصادی و اجتماعی در مقیاس‌های مختلفِ مکانی و زمانی، برنامه‌ریزیِ کاربریِ اراضی منطقه‌ای را به فرآیندی پیچیده بدل ساخته است. هدف از به انجام رساندنِ این تحقیق، تکوین و توسعه‌ی مدلی نوین برای برنامه‌ریزی انواع کاربری اراضی منطقه‌ای با بهره‌گیری از مدل‌سازیِ تعامل میان تناسب سرزمین در سطح بزرگ‌مقیاس و تقاضای کاربری‌ها در سطح کوچک‌مقیاس است.
ارزیابی یکپارچه‌ی تناسب سرزمین در قالب تولید و تلفیق نقشه‌های معیار شامل توانِ اکولوژیک، تأثیر همسایگی، دسترسی و محدودیت، با به‌کارگیری روش‌های هوشمند و تصمیم‌گیریِ چندمعیاره در محیط GIS مدل‌سازی شد و مساحت مورد نیاز کاربری‌های گوناگون به تفکیک واحدهای تقاضا با بهره‌گیری از رگرسیونِ آماریِ داده‌های موجود تعیین شد.
مدلِ توسعه‌داده‌شده با بهره‌گیری از داده‌های مربوط به دو دهه‌ی اخیر شهرستان برخوار و میمه، واقع در استان اصفهان ارزیابی شد و فرآیند تخصیص برای کاربری‌های سکونتگاه شهری، سکونتگاه روستایی، صنعت و کشاورزی در سال‌های ۱۳۹۵ و ۱۴۰۰ انجام گرفت. دستاوردهای این بررسی بیانگر آن است که در مدل‌سازیِ برنامه‌ریزی کاربری اراضی منطقه‌ای، در نظر گرفتن ارزیابی یکپارچه‌ی تناسب سرزمین، تقاضای کاربری‌ها و قوانین تغییر کاربری به‌صورت هم‌زمان ضروری‌ست. نتایج این تحقیق، سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان را در زمینه‌ی برنامه‌ریزی اسکان جمعیت و استقرار فعالیت‌ها در فضا کمک می‌کند.

کلیدواژه‌ها :
برنامه‌ریزی کاربری ، تناسب ، تقاضا ، تخصیص ، روش‌های هوشمند ، GIS.