نوآوری در فضاهای شهری/ رابین هود گاردنز انتخاب امید کاموری در چالش معماران و انتخاب معماری
رابین هود گاردنز کارى از آلیسون و پیتر اسمیتسون یکى از اولین پروژه هاى بزرگ مسکونى در شرق لندن است که بعد از جنگ جهانى دوم براى پاسخگویى به مشکل کمبود مسکن طراحى و اجرا شد و قصد داشت نوآوری تازه ای در فضاهای شهری ایجاد کند. 
امید کامور در چالش معماران و انتخاب معماری بنای رابین هودگاردنر را انتخاب کرده است که پروژه‌ای مسکونی بعد از جنگ جهانی دوم در شرق لندن است و برای برطرف کردن مشکل کمبود مسکن طراحی شده است. وی درباره دلایل انتخاب این بنا می نویسد: "لندن در دهه گذشته بطور فوق العاده اى توسعه یافته است. سرمایه گذاران داخلى و خارجى بسیارى در پروژه هاى انبوه مسکن و توسعه شهرى سرمایه گذارى کرده اند. پروژه هایى مانند دهکده المپیک که در شرق شهر در سال ٢٠١٢ به اتمام رسیده و کینگز کراس، نیروگاه بـَـتـِـرسی و ناین المز که در حال حاضر در دست اجرا می باشند، سعى بر نوآورى در فضا هى شهرى دارند. با وجود این، این پروژه هاى در دست اجرا در حل مشکلات اصلى شهر موفقیت چندانى ندارند. این پروژه ها معمولأ بدون توجه به تاریخچه رشد شهر و مسایل فراتر از آن مانند اقتصاد و حمل و نقل و محیط بوجود مى آیند. رابین هود گاردنز کارى از آلیسون و پیتر اسمیتسون یکى از اولین پروژه هاى بزرگ مسکونى در شرق لندن است که بعداز جنگ جهانى دوم براى پاسخگویى به مشکل کمبود مسکن طراحى و اجرا شد. این ناحیه که قبل از جنگ جزء نواحى صنعتى لندن بود، در جنگ جهانى دوم توسط آلمان ها بمباران و با خاک یکسان شد، پس از جنگ تبدیل به موقیعتى گردید براى رفع معضل مسکن در سطح شهر لندن.رابین هود گاردنز که بر مبنى باغ شهر طراحى شد الگوى ابتدایى خوبى براى زندگى جدید در شهر محسوب مى شود. پروژه هاى مشابه که در جهت تامین مسکن شهرى بعد از جنگ طراحى و ساخته مى شدند، تمرکزشان در تعریف زندگى در ارتفاع بود که اجازه می داد بیشترین استفاده از زمین براى پاسخ گویى به کمبود مسکن فراهم آید. ولى رابین هودگاردنز تعریف جدیدى از زندگى شهرى و پاسخگویى به کمبود مسکن را مطرح می کرد، در آن پروژه زندگى در ارتفاع با مزایا و امکانات زندگى در سطح، ترکیب شد. پروژه ایى متفاوت که در عین گرایش به ارتفاع از ارتباطات و احساس زندگى در سطح هم برخوردار بود. بین ساکنان این مجموعه با زمین و فضاى سبز ارتباط منطقى وجود داشت و وجود فضاهاى مشترک مانند راهروهاى باز که جایگزین کوچه ها و خیابان هاى عادى بودند برخوردهاى اجتماعى را هم میسر می کرد. نگاهى نو در حل مسیله مسکن با حفظ ارتباط با محیط زیست و احترام به ارزش هاى انسانى دربررسى و برآورد مسایل محیطى، پاسخ به نیاز هاى انسانى ساکنان، تنها معطوف به سایت نبوده بلکه اسمیتسون ها به تاریخچه شهر لندن و نحوه شکل گیرى نیاز هاى شهروندان نیز توجه ویژه داشتند. توجهى که از سال ها تجربه و تفکر در امر مسکن و ارتباط آنها با مسایل و موضوعات شهرى منشأ می گرفت، موضوعى که امروزه به فراموشى سپرده شده است . نتیجه آنکه رابین هود گاردنز پس از پنجاه سال از تاریخ ساخت، هنوز هم با بافت پویا و دینامیک خود از مجموعه هاى خوب لندن است. در مقابل، پروژه هاى مسکونى ساخته شده و یا در دست ساخت امروزى بدون توجه به ارزش هاى انسانى واجتماعى و بیشتر بر اساس بازده اقتصادى طراحى شده اند و نوآورى اکثر آنها فقط در تنوع واستفاده ازمصالح وتکنولوژى هاى جدید است. 
بارى پیتر اسمیتسون و همسر معمارش در توضیح این اثر چنین اظهار داشته اند که در طرح هاى خود به این نکته توجه داشتند تا مجموعه به ناحیه پر هیجان تبدیل شود و ساکنان آن براى شروع زندگى جدید در این مجموعه مسکونى مرتفع، احساس بیگانگى و گسیختگى از زندگى در سطح را نداشته باشند و با همان احساس وتجربه، در مواجهه با فضاى نو معمارى به زندگى خود ادامه دهند. پرسش اصلى این است که آیا این تفکر و برخورد معمارانه در طرح هاى امروزى وجود دارد؟ پرسشى که پاسخ روشنى براى آن در دسترس نیست. از نظر کمبود مسکن، ما با شرایطى مشابه سال هاى پس از جنگ مواجهه هستیم، با این تفاوت که معماران ما توجه چندانى به زندگى انسانى و اجتماعى مخاطبان خود، استفاده کندگان فضاى معمارى، نشان نمى دهند و بیشتر کوشش آنها در تامین امیال کارفرمایان و سود بیشتر سرمایه گذاران است. این در حالى است که آمارها از افزایش شهر نشینى تا ٧٥ در صد جمعیت جهان تا سال ٢٠٥٠ حکایت دارد. آیا همچنان باید دغدغه سود بیشتر کارفرمایان را داشت و به سادگى از توجه به مسایل انسانى و احتماعى شهروندان غافل ماند؟ راهگشایی هاى معمارانى نظیر لوکوربوزیه و اسمیتسون ها باید به فراموشى سپرده شوند؟ پاسخ این سئوال را معماران جوانى خواهند داد که احیا تفکر نوآورانه این معماران پیش کسوت، نه تقلید کارهاى آنها را، در دستور کار خود قرار خواهند داد."
|
