ویران کردن پل‌های پشت‌سر!
پُر بی‌راه نیست اگر بگوییم کار و بار اصلی ما در طول تاریخ، تخریب و نابود کردن پل‌ها بوده است. در واقع، چنین به نظر می‌رسد که تا توانسته‌ایم، پل‌های پشت‌سر و حتی پل‌های پیش روی خودمان را ویران کرده‌ایم. بنا به گزارش میراث فرهنگی، فقط در استان کرمانشاه پل‌های «قوزیوند»، «کهنه»، «کوچه»، «چهر»، «ماهی‌دشت»، «میان‌راهان»، «بیستون» و«خسرو» از میان رفته‌اند و از آن‌ها تنها خاطرهای، آن هم در اذهان اهل قبور، به جا مانده است. حتی پل کهنه ساسانی در حوالی بیستون که در فهرست میراث یونسکو رسما ثبت‌شده از گزند ویرانگران در امان نمانده و در آستانه تخریب به محلی برای تجمیع زباله‌های خانگی و پسماندهای ساختمانی تبدیل شده است. چندی پیش چشمم به عکسی از مهرداد اسکویی افتاد؛ پُرد عراق در رشت. در جست‌وجوی تاریخچه و چگونگی پی‌ریزی این سازه، گوگل و فضای مجازی را درنوردیدم و از چند دوست مقیم رشت نیز پرسیدم که آیا چنین پلی اکنون در عالم اعیان وجود دارد؟ گفتند خیر تنها عکسی از آن مانده است. این پل را در دوره قاجار، یک تاجر کاشانی‌الاصل به نام حاجی محمد باقر در مسیر قدیم رشت-قزوین ساخته و چون مردمان آن روزگار از رودبار به بالا را منطقه خشک و خاک عراق عجم می‌دانستند، به پل عراق (پُرد عراق) معروف شده است. می‌بینید که در ویرانی پل‌های تاریخی ید طولایی داریم؛ با این حال اغلب پل‌های معاصرمان نیز چنان از نظر سازه، سست و ناپایدار و از حیث معماری، بدشکل و زشتند که همانند پل حافظ باید برچیده شوند. پاره‌ای از اظهارات اخیر معاون فنی و عمرانی شهرداری تهران: «66 پل از ۷۵۳پل موجود در تهران نیاز به مقاوم‌سازی لحظه‌ای دارند. این اقدام حرکت سینوسی عجیبی داشته، به‌طوری‌که دولت در سال ۹۰ و ۹۱ به نگهداشت پل‌های تهران کمک می‌کرده اما از سال ۹۱ به بعد این اتفاق نیفتاده است. «پل حافظ» یکی از پل‌های قدیمی است و باید برداشته شود و به زیرگذر تبدیل شود.» با کلیک بر روی تصویر، مطلبی دیگر مرتبط با موضوع، در دسترس شما خواهد بود.برای دیدن این تصویر در اندازه‌ای بزرگ‌تر، این‌جا را کلیک کنید.
|
