تاثیر بلندمرتبه سازی بر میزان جرایم شهری (مطالعه موردی: مناطق بیست و دوگانه تهران
توجه به مفهوم امنیت و روش های بالابردن آن، امروزه به یکی از اولویت های اساسی نظریه پردازان و برنامه ریزان شهری تبدیل شده است. با وجود نظریه ها و تئوری های زیادی که در زمینه جرایم شهری وجود دارد، دیدگاه های مربوط به نقش توسعه کالبدی و فیزیکی شهر بر کاهش جرایم شهری یا کاستن از وقوع جرم، موضوع مستقل و با اهمیتی است که در قالب تئوری های نوین شهرسازی و برنامه ریزی شهری بدان اشاره می شود. در مقاله حاضر که با هدف بررسی رابطه بین بلندمرتبه سازی با میزان و نوع جرایم شهری و همچنین شناسایی نقاط جرم خیز در مناطق بیست و دوگانه شهر تهران صورت گرفته است، پس از بررسی دیدگاه ها و نظرهای مختلف در باب جرم و جنایت و امنیت شهری، به سابقه بلندمرتبه سازی در شهر تهران پرداخته شده است؛ سپس برای بررسی میزان معناداری، شاخص هایی در زمینه دو متغیر امنیت و عمودی سازی انتخاب شده است. شاخص های جرایم شهری عبارت اند از وقوع قتل، نزاع جمعی، نزاع فردی، مجموع سرقت ها، مفاسد اجتماعی، جعل اسناد مالکیت، وقوع کلاهبرداری و شاخص های عمودی سازی عبارت اند از تعداد ساختمان های بلندمرتبه، تعداد آپارتمان ها و تراکم ساختمانی. نتایج روابط آماری به دست آمده بیانگر این مطلب است که رابطه کاملا معناداری بین این دو نوع از شاخص ها وجود دارد، چنان که مناطق جرم خیز شهر تهران سراسر منطبق بر مناطق عمودی سازی شده شهر هستند و ضرایب همبستگی به دست آمده و خط رگرسیون کشیده شده نیز این نکته را کاملا تایید می کنند. بنابراین در زمینه امنیت شهری تنها نباید به پلیس و نقش آن در ایجاد امنیت توجه کرد، بلکه باید به نقش عوامل تاثیرگذار بر میزان جرایم و ارائه راه کارهایی برای کاستن از جرم با استفاده از طراحی محیطی و نوع مساکن نیز اهمیت داده شود تا با این راه کارها از وقوع جرم در محیط های شهری پیشگیری کرد کلید واژه: جرایم شهری، امنیت، بلندمرتبه سازی، فشردگی شهری، تهران پورموسوی سیدموسی,زنگنه شهرکی سعید,احمدی فرد نرگس,عبدی ناصح
|
