نام مقاله : بررسی ویژگی‌ها و کاربرد بتن SCC و مقایسه‌ی آن با بتن معمولی ـ بخش نخست پدیدآورنده : محمدرضا رنجبر انتشاریافته در : ماه‌نامه‌ی «راه و ساختمان» (اردیبهشت ۱۳۹۳) شمار صفحه‌ها : ۲۲ اندازه‌ی فایل : ۱.۰۶ مگابایت چکیده : در سازه‌های بتنی برای رسیدن به مقاومتِ مورد نیاز و کاهش تخلخل و هوای درون بتن و دست یافتن به پایایی، بتن به روش‌های گوناگون لرزانده می‌شود. با گسترش روز‌افزون کارهای بتنی و کمبود نسبی کارگرانِ ماهر یا سهل‌انگاری‌های آنان در کارگاه‌ها یا به علت دردسرهای جسمی و روحی یا هزینه‌ی لرزاندنِ بتن در هنگام ریختن آن در قالب، به‌ویژه در مواضعی که تراکم میلگرد وجود دارد، عمل لرزاندن به‌طور کامل و درست انجام نمی‌گیرد و سرانجام مشخصاتِ مکانیکیِ مطلوب بتن به دست نمی‌آید. از این رو، ساخت بتنی بی‌نیاز به لرزاندن، همواره راه‌کاری برای این معضل به نظر می‌رسید و به همین خاطر، ساختن چنین بتنی، رویایی برای تکنولوژیست‌ها و فن‌آورانِ بتن بوده است؛ تا بتوانند با به‌کارگیریِ مواد افزودنی شیمیایی گوناگون و تغییر در اندازه‌های مصالح طرح اختلاط، به این دستاورد برسند و بتن را از نقص اجراییِ لرزاندن رها کنند. ابداع بتن خودتراکم (Self-Compacting Concrete) "SCC" نتیجه و دستاوردِ این تلاش‌ها بوده است. البته افزایش روانیِ بتن از راه افزودنِ مواد افزودنیِ روان‌کننده یا فوق‌روان‌کننده امکان‌پذیر بوده است؛ اما چنانچه از این راه روانی بتن بیش از اندازه‌ی معین افزایش یابد، جداشدگی در بتن رخ می‌دهد و به کیفیت بتن آسیب می‌رساند. با ابداع نسل تازه‌ی فوق‌روان‌کننده‌ها که دستاورد کوشش پژوهشگران ژاپنی بود، امروزه می‌توان افزون بر دست‌یابی به روانیِ بالا، از رخ دادنِ جداشدگی در بتن نیز جلوگیری کرد. می‌توان گفت امروزه به‌کارگیریِ بتن خودتراکم نه‌تنها خیال مجریان پروژه‌های بزرگ را از ناکارآمدی یا ضعف اجراییِ کارگران آسوده کرده است، بلکه زمینه‌ساز صرفه‌جویی‌هایی چشم‌گیر در مدت‌زمان اجرا و در پی آن، در هزینه‌ها شده است. کلیدواژه‌ها : بتن خودتراکم، سازه‌های بتنی، مقاومت سازه، کاهش تخلخل، روانی بتن، فوق‌روان‌کننده‌ها.
|
