با کلیک بر روی تصویر، مطلبی دیگر مرتبط با موضوع، در دسترس شما خواهد بود.
نام مقاله: آموزش مهندسی بتن و سیمان با رویکرد توسعه‌ی پایدار و حفظ محیط زیست پدیدآورندگان: محمد شکرچی‌زاده، زانیار میرزایی چکیده : بتن در جایگاه مصالح برگزیده‌ی قرن در صنایع مهندسی عمران، پس از آب، پرمصرف‌ترین ماده‌ی مصرفی بشر به شمار می‌آید. تولید بتن از حیث محیط زیست اثراتِ پرشماری دارد، که بی‌توجهی به آن‌ها می‌تواند گرفتاری‌های فراوان و گاه جبران‌ناپذیری پدید آورد. در سال‌های اخیر برای تولید بتن راهکارهایی ارائه شده، تا سازگاریِ مناسبی با محیط زیست و مبانی توسعه‌ی پایدار داشته باشد و درکشورهای صنعتی با دگرگونی بنیادینی که در بالا بردنِ سطح فناوریِ بتن پدید آمده، گام‌های استوار و کارسازی در این زمینه برداشته شده است. برای ارزیابی کیفی این بتن‌ها، سنجه‌ها و معیارهایی فراتر از میزان سیمان مصرفی و حتا مقاومتِ مکانیکی به کار گرفته می‌شوند که مهم‌ترینِ آن‌ها، پایایی و عمر مفید سازه‌های ساخته‌شده با آن است. در کشورهای پیشرفته از اواخر دهه‌ی هفتاد میلادی، هم‌گام با صنعت، در زمینه‌ی آموزش و پژوهش بتن نیز دگرگونی و جهشی بنیادین صورت پذیرفت و در سال‌های اخیر، با وجود مصرفِ به‌نسبت کنترل‌شده‌ی بتن در این کشورها، مطالعاتِ ریزساختاری و بهره‌گیری از امکانات و تجهیزاتِ ویژه برای پژوهش در زمینه‌ی بتن متداول شده است. این در حالی‌ست که در کشورهای درحال‌توسعه، همچون کشور ما، با این که میزان مصرف سرانه‌ی بتن از میانگین سرانه در جهان بیشتر است، به آموزش و پژوهش به اندازه‌ی کافی توجه نمی‌شود؛ که پیامدهای نامطلوب آن در کیفیتِ پایین بتن‌های تولیدی/مصرفی مشهود است. در این مقاله افزون بر بررسی اثراتِ زیست‌محیطی تولید بتن، به راهکارهای اجرایی برای آینده‌ی آموزش مهندسی بتن پرداخته شده، و نشان داده شده است که با ظرفیت‌ها و توان‌های نهفته‌ی موجود، چنانچه به آموزش و پژوهش در سطح همگانی و در دانشگاه‌ها توجه کافی شود، در صنعت بتن کشور تحولی درخور ملاحظه پدید خواهد آمد. کلیدواژه‌ها : بتن، سیمان، آموزش مهندسی، دوام، توسعه‌ی پایدار، محیط زیست، راهکارهای اجرایی.
|
